مدح و شهادت امام رضا علیه‌السلام
ای کوثر طهور، از این باده سر نکش آتـش به حـالِ درهـم مـاه صـفـر نکش عالم بدون روی تو تاریک و تیره است خورشید مشرقین، عبا روی سر نکش پنجـاه بار، در وسـط این گـذر نـیـفـت پنجـاه بـار، بر دل عـالـم شـرر نکـش اینـقـدر پیـش چـشـم همه، یاد مـادرت در پشت درب خانۀ خود دردسر نکش بال و پر هزار مَلک فرش راه توست شمسُ الشموس، روی زمین بال و پر نکش دیگر شبـیـه مـارگـزیـده به خود مپـیچ دامن به خاک حجره بیا و دگر نکـش خواهر که نیست محضر تو، لااقل غریب وقـت وداع، دردِ فــراق پـسـر نـکـش با قـطره قـطره بارش چشم بهاری‌ات تصویر روضۀ پـسر و یک پدر نکش هر کـار هم کـنی پـسرت پـا نـمی‌شود جانم فـدات، این همه آه از جگر نکش بس کن حسین، زینبت از هوش می‌رود پنجه به خـاک در برِ او اینـقـدر نکش |